อรรถกถาทุติยอุปลิสูตรที่ 2

พึงทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
บทว่า ปาราชิโก ได้แก่ ผู้ต้องอาบัติปาราชิก. บทว่า ปาราชิกกถา
วิปฺปกตา โหติ ความว่า เรื่องอย่างนี้ว่า บุคคลชื่อโน้นต้องอาบัติปาราชิก
หรือหนอ เป็นอันเริ่มไว้แล้วยังไม่จบ ในบททั้งปวงก็นัยนี้เหมือนกัน.
จบอรรถกถาทุติยอุปาลิสูตรที่ 2

3. อุพพาหสูตร

ว่าด้วยภิกษุประกอบด้วยธรรม 10 ประการ สงฆ์พึงสมมติ

ให้รื้อฟื้นอธิกรณ์

[32] อุ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ภิกษุประกอบด้วยธรรมเท่าไร
หนอแล สงฆ์พึงสมมติเพื่อให้เป็นผู้รื้อฟื้นอธิกรณ์.
พ. ดูก่อนอุบาลี ภิกษุผู้ประกอบธรรม 10 ประการแล สงฆ์
พึงสมมติเพื่อให้เป็นผู้รื้อฟื้นอธิกรณ์ 10 ประการเป็นไฉน คือ ภิกษุใน
ธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีศีล สำรวมแล้วในปาติโมกขสังวร ถึงพร้อมด้วย
อาจาระและโคจร มีปกติเห็นภัยในโทษทั้งหลายอันมีประมาณน้อย สมา-
ทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย 1 เป็นพหูสูตร ทรงสุตะ สั่งสมสุตะ
เป็นผู้สดับมาก ทรงไว้ คล่องปาก ขึ้นใจ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฏฐิ ซึ่ง
ธรรมอันงามในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศพรหม-
จรรย์ พร้อมทั้งอรรถ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง 1
ปาติโมกข์ทั้งสองเป็นอุเทศอันภิกษุนั้นจำดีแล้ว จำแนกดีแล้ว กล่าวดีแล้ว
โดยพิสดาร วินิจฉัยดีแล้วโดยสูตร โดยอนุพยัญชนะ 1 อนึ่ง ภิกษุนั้น